Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες νά 'ναι στους Tροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θέ μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θέ μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα !
Πάρθηκεν από Μάγους το σώμα του Μαγιού
Το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου
σ' ένα βαθύ πηγάδι τό 'χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτά δι κι όλη η Άβυσσος.
Θέ μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θέ μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση !
Σάλεψε σαν το σπέρμα σε μήτρα σκοτεινή
Το φοβερό της μνήμης έντομο μες τη γη
Κι όπως δαγκώνει αράχνη δάγκωσε το φως
Έλαμψαν οι γιαλοί κι όλο το πέλαγος.
Θέ μου Πρωτομάστορα μ΄έζωσες τις ακρογιαλές
Θέ μου Πρωτομάστορα στα βουνά με θεμέλιωσες !
[ɛna tɔ ʜɛliðɔni ki i aniksi akrivi
ɕja na ɕipisi ɔ iʎɔs θɛli ðuʎa pɔli
θɛli nɛkri ʜiʎaðɛs na' nɛ stus trɔʜus
θɛli ki i zɔndani na ðinun tɔ ɛma tus
θɛ mu prɔtɔmastɔra m'ɛʜtisɛs mɛsa sta vuna
θɛ mu prɔtɔmastɔra m'ɛklisɛs mɛs sti θalasa
parθikɛn apɔ maʀus tɔ sɔma tu maɕju
tɔ 'ʜunɛ θapsi s'ɛna mnima tu pɛlaʀu
s'ɛna vaθi piʀaði tɔ' ʜunɛ klistɔ
mirisɛ tɔ skɔta ði ki ɔli i avisɔs
θɛ mu prɔtɔmastɔra mɛsa stis pasʜaʎɛs kɛ si
θɛ mu prɔtɔmastɔra mirisɛs tin anastasi
salɛpsɛ san tɔ spɛrma sɛ mitra skɔtini
tɔ fɔvɛrɔ tis mnimis ɛndɔmɔ mɛs ti ɕi
ki ɔpɔs ðaŋɔni araʜni ðaŋɔsɛ tɔ fɔs
ɛlampsan i ɕjali ki ɔlɔ tɔ pɛlaʀɔs
θɛ mu prɔtɔmastɔra m'ɛzɔsɛs tis akrɔɕjalɛs
θɛ mu prɔtɔmastɔra sta vuna mɛ θɛmɛljɔsɛs]
(Une hirondelle seule et le printemps à son heure, pour que le soleil revienne il faut
beaucoup de labeur, il faut des morts par milliers à pousser à la Roue, il faut, aussi, que
les vivants donnent leur sang, mon Dieu, Maître d'oeuvre tu m'as érigé dans les
montagnes, mon Dieu, Maître d'oeuvre tu m'as enclos dans la mer ! Les Mages ont
emporté le corps du mois de mai, ils l'ont enseveli dans une tombe marine, en un puits
profond ils l'ont reclus, l'obscurité s'en est embaumée et toute entière l'Abysse, mon
Dieu, Maître d'oeuvre au milieu des fleurs pascales, Toi aussi, mon Dieu, Maître
d'oeuvre tu as aspiré la Résurrection ! Comme la semence s'est mue dans une sombre
matrice, l'effroi de la mémoire l'insecte dans la terre qui, comme mord l'araignée, a
mordu la lumière, les rives en furent illuminées et toute la mer, mon Dieu, Maître
d'oeuvre tu m'as ceint de rivages, mon Dieu, Maître d'oeuvre tu m'as érigé dans les
montagnes)
